Miedziński Bolesław (1867–1949), kołodziej, działacz polonijny i Narodowej Partii Robotniczej. Ur. 24 XI w Sobótce (pow. Pleszew, Wielkopolska), był synem funkcjonariusza dworskiego Wojciecha, uchodźcy z Królestwa przed branką do wojska carskiego, oraz Julianny Brant, Niemki z pochodzenia i protestantki. Pod wpływem ojca wyniósł z domu polskie wychowanie. Po wyuczeniu się zawodu kołodziejskiego wyruszył w r. 1885 do Rzeszy Niemieckiej celem wydoskonalenia się w zawodzie; zetknął się wówczas z ruchem zawodowo-robotniczym. W r. 1895 powrócił do Wielkopolski. Po krótkim pobycie w Poznaniu osiadł w Gnieźnie, gdzie po zdobyciu dyplomu mistrzowskiego usamodzielnił się w rzemiośle kołodziejskim. W Gnieźnie działał m. in. w Polskim Komitecie Wyborczym oraz Tow. Młodych Przemysłowców. Był wiceprezesem komitetu organizacyjnego Wystawy Przemysłowej w Gnieźnie w r. 1908.
Bojkotowany przez Niemców, M. zamknął w r. 1911 warsztat rzemieślniczy i wyjechał do Berlina. Osiadł w dzielnicy Lichtenberg, gdzie rychło stał się przywódcą tamtejszej Polonii. Udzielał się przede wszystkim w Zjednoczeniu Zawodowym Polskim (ZZP). W r. 1917 został kierownikiem biura opieki prawnej ZZP nad internowanymi robotnikami polskimi z zaboru rosyjskiego. Należał też do Komitetu Niesienia Pomocy Ofiarom Wojny w byłym Król. Pol. W ramach Tow. Polek im. Marii Konopnickiej organizował naukę języka polskiego dla młodzieży. W l. 1913–18 wchodził w skład Polskiego Komitetu Politycznego, naczelnej organizacji politycznej Polonii berlińskiej. Był jednym z organizatorów okręgu berlińskiego Narodowego Stronnictwa Robotniczego (utworzonego w r. 1917 w Westfalii i Nadrenii). W grudniu 1918 brał udział w Polskim Sejmie Dzielnicowym w Poznaniu jako reprezentant berlińskiej Polonii, a w początkach 1919 r. został delegowany jako sekretarz okręgowy ZZP do Zagłębia Dąbrowskiego. Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku i na Mazurach. W Polsce niepodległej należał do czynniejszych działaczy ZZP, Narodowej Partii Robotniczej, a potem Stronnictwa Pracy w Zagłębiu Dąbrowskim i na Górnym Śląsku. W r. 1928 przeniósł się z Sosnowca do Katowic. W r. 1931 był delegatem na kongres Centrolewu w Krakowie. Podczas okupacji hitlerowskiej z powodu odmowy podpisania niemieckiej listy narodowościowej został wysiedlony do Sosnowca. W r. 1945 wrócił do Katowic, gdzie zmarł 17 XI 1949.
Z małżeństwa z Rozalią Mikołajczak pozostawił potomstwo: Floriana, dziennikarza, Julię Buksakowską, Leonę Śniegocką, Zenona, pracownika umysłowego, Hieronima, inżyniera budowlanego, Feliksa, nauczyciela, i Aleksandra, zmarłego tragicznie studenta.
Kazimierczak J., Polacy w Berlinie, Inowrocław 1938 s. 424, 425, 436, 489; Księga Kupiectwa i Przemysłu Polskiego w W. Ks. Poznańskim, 1909, P. 1909 s. 334, 340 (brak imienia); – Dziennik Polskiego Sejmu Dzielnicowego, P. 1918 s. 120; – „Dzien. Zach.” 1949 nr z 19 XI; – Materiały Floriana Miedzińskiego; – Informacje Marcelego Zdrojewskiego.
Jerzy Pietrzak